Ik was niet verslaafd. Toen ik werd opgenomen. Voor verslaving.

Er gingen wel dingen mis in mijn leven. En ik kon niet zo goed verklaren waarom. Bijvoorbeeld waarom mijn relaties nooit erg lang duurden. En ook niet waarom ze uitgingen eigenlijk. Het begon altijd leuk, meestal in de kroeg of op een feestje. Ik was zo’n ‘tof wijf’, niet zo’n barbie, dat vonden ze leuk. Maar na een tijdje werden mijn vriendjes prikkelbaar en chagrijnig.  Zoiets gebeurde ook op mijn werk: het begon vol vertrouwen en mooie vooruitzichten. Maar na een paar maanden werd mijn leidinggevende zo kritisch. Niets was meer goed, op alle slakken zout leggen. En zo was het eigenlijk ook in mijn vriendschappen. Ze leken niet echt van de grond te komen.

Alles liep stroef. En ik deed juist wel zo heel erg mijn best. Daar werd ik dan natuurlijk moe van en ook al die teleurstellingen putten mij uit. Mijn gezellige vriend veranderde steeds in een zeikerd, mijn inspirerende leidinggevende werd een onkundige, jaloerse eikel en mijn nieuwe beste vrienden bleken laffe grijze muizen. En dat patroon bleef zich maar herhalen, steeds sneller. Ik ben regelmatig verhuisd in een dappere poging  helemaal opnieuw te beginnen. Maar ik had steeds pech. Ik kreeg nooit de erkenning op mijn werk,  ware liefde in mijn relatie noch de trouwe bijstand van mijn vrienden die ik zo verdiende. En dat was zo onterecht. Dus in het weekend wilde ik lekker ontspannen. En soms ook door de week. Ik dronk echt niet elke dag, hoor. Ik was niet verslaafd.

Tuurlijk niet, dat was duidelijk. Want ik had geen strafblad, (meestal wel) een baan, een gezond gewicht en mijn eigen tanden nog. Ook trilde ik ’s-ochtends niet en had nog nooit bloed overgegeven. Zoals een alcoholist dat natuurlijk allemaal wel doet. Ik niet, dus ik was niet verslaafd. Mijn leven liep alleen niet zo lekker en als je in mijn schoenen zou staan zou je ook wel eens een pauze willen. En die pauze vond ik met drank.

En het werd steeds stroever. Steeds meer pauzes nodig. En steeds sneller gingen mijn relaties uit, mijn banen over en werd mijn sociaal leven beperkter. En steeds meer drank. En steeds meer scenes die ik me niet altijd kon herinneren: ik werd wakker naast steeds vreemdere mannen, of thuis – te laat voor mijn werk en dan moest me weer ziekmelden. De politie kwam vaker aan de deur. Niet per se voor mij, maar wel voor mijn huisgenoten: qua woonruimte was ik inmiddels afgegleden naar een kamer in een krot met vage lui, zij waren wel echte alcoholisten en verslaafden.  

Het werd steeds moeilijker om mijn best te blijven doen. Vooral omdat ik steeds minder oplossingen begon te zien: waar lag het nou aan? Hoe kon ik zoveel pech hebben? Ik had een mooie opleiding, was niet lelijk, gezond…. Ik begreep het steeds minder. En het dreef me tot wanhoop.

Op een ochtend stonden mijn ouders en broer onverwacht voor de deur. Ze hadden de avond ervoor een bericht gekregen van een vriend van mij. Hij maakte zich zorgen. Na een middag en avond drinken was ik bij hem op de wc out gegaan, had liggen schuimbekken en mijn ogen hadden afwezig in hun kassen gerold. En toen ik opstond vroeg ik om meer drank. Het was immers weekend! En nu stonden mijn ouders en broer voor mijn deur voor zo’n interventie. Ik was nog dronken dus stemde in met een intake gesprek met een verslavingsdeskundige. Ik wist dat ze het mis hadden, hoor, ik was niet verslaafd. Ik had gewoon pech. Maar ik wilde dat ze oprotten en wist zeker dat het voor die professional ook wel duidelijk zou zijn dat ik niet verslaafd was.

Ik had het mis: het oordeel was verslaving. Advies: opname. Mijn verbazing was compleet: hoezo?? Ik doe niets fout: de wereld is oneerlijk tegen mij. En nou ligt het aan mij! Hij begreep het niet, begreep niet hoe moeilijk ik het had. Dat ik dronk omdat ik het zo moeilijk had. Het zou vanzelf stoppen als het beter werd: een echte leuke man, eindelijk die goede baan, dan werd het heus vanzelf beter. Ik vond die intake meneer dus niet meer professioneel, hij wist er kennelijk toch niets vanaf.

Maar ondertussen wist ik eigenlijk ook niet meer hoe ik het wel voor elkaar moest krijgen. Ik begon suïcidaal te worden. En begreep dat als ik me niet liet opnemen, mijn familie mij als patiënt zou blijven zien en ik nooit meer volwaardig zou worden. Daarbij bedacht ik: ik ben niet verslaafd, dus ik heb niets te vrezen: in de kliniek, waar vast wel echte professionals werken, zouden ze me zo weer buiten zetten. Kortom: ik stemde ermee in en liet me opnemen. Ik was wel ten einde raad, suïcidaal en wanhopig, maar NIET VERSLAAFD!

De kliniek was gebaseerd op het 12 stappen programma. En wij moesten minimaal 3x per week naar een 12 stappen groep. Dat vond ik prima: ik ontmoette eindelijk mensen die ik snapte: ik begreep waar ze zich druk om maakten, waar ze over twijfelden, wat ze bezig hield. Ik had dezelfde ideeën, twijfels, gedachtegangen. Ik snapte alleen niet waarom zij zich steeds ziek en verslaafd noemden: ze kwamen op mij juist heel eerlijk en duidelijk over. Ik voelde me prima op mijn gemak bij hun.

En toen viel het kwartje: als ik me zo op mijn gemak voelde, als we zo hetzelfde waren, dan was ik misschien ook verslaafd. Misschien zat het er niet in wanneer, wat of hoeveel je gebruikte, zoals ik altijd dacht. Het ging erom of mijn leven een puinhoop was geworden en wie de beslissingen eigenlijk nam in mijn leven. En toen zag ik het: mijn leven was een puinhoop geworden dóór de drank. Iemand vatte het zo mooi samen:  van ‘mijn leven is niet leuk dus ik drink ’was ik gegaan naar ‘mijn leven is niet leuk omdat ik drink’.

En ik zag dat ik de drank niet in de hand had. Als ik begon te drinken kon ik niet stoppen. Nooit. En als ik niet dronk, keek ik ernaar uit wanneer ik wel weer ging drinken. Ik had mijn leven om de drank heen gevouwen: ik besliste niet meer zelf, de drank bepaalde de richting. En die was neerwaarts.

Door deze herkenning kwam de erkenning, dat ik wel verslaafd ben. En daarna gelukkig ook de oplossing. Ik ben de groepen trouw blijven bezoeken en ben zeer actief geworden binnen CA. Na het stoppen met drinken bleef ik immers zitten met het ‘mijn leven is niet leuk’ en daar had ik zelf nog nooit een andere oplossing voor gevonden dan drank. En dat wilde ik niet meer. Dus wat dan wel?

Door binnen CA bezig te zijn ben ik enorm gegroeid, heb ik vertrouwen gekregen in mezelf en de wereld. En ik heb geduld geleerd. Want in het begin van mijn herstel voelde ik mij zwakker dan toen ik nog dronk. Alsof ik zoveel dingen opnieuw moest leren en ervaren. Ik had een scheef beeld van de werkelijkheid, hoe een gelukkig leven eruit moest zien. Als ‘tof wijf’ was ik thuis alleen en ongelukkig. Ik wilde groeien naar ‘een leuke vrouw’. Dat was best een eindje, maar de weg ernaartoe zat vol beloningen.

Binnen een half jaar kon ik een leuk flatje huren, binnen 1 jaar wilde mijn broer weer eens met me op vakantie, binnen 3 jaar was ik van mijn schulden af (ik ben ook gokverslaafd, dus dat was een hele prestatie), na 5 jaar mocht ik CA Holland in Amerika vertegenwoordigen…

Ik ben nu 15 jaar clean en sober. Ik heb een eigen woning precies zoals ik het wil (prachtige oude boerderij met veel land), ben gelukkig getrouwd met een vrolijke, eerlijke man, we hebben geen geldzorgen en onze zoon is gezond, gelukkig en sociaal. Ik ben nog steeds verslaafd, maar zolang ik niet gebruik ben ik degene die de beslissingen neemt in mijn leven. Ik doe het zelf, maar ben niet meer alleen.

Mijn naam is M, en ik ben verslaafd. Na twintig jaar intensief misbruik van alcohol en cocaïne ben ik blij dat ik hier mijn verhaal mag vertellen. Ik ben hersteld van een wanhopige situatie van lichaam en geest, dankzij God en de Twaalf Stappen van Cocaine Anonymous. Mijn leven is prettig, overzichtelijk, vol vriendschap en liefde en bovenal: ik ben vrij.

Mijn beroep is leerkracht in het Speciaal Onderwijs. Ik geef les aan kinderen met psychiatrische stoornissen en ernstige gedragsproblemen. Een prachtig beroep: ik ga elke ochtend met veel plezier naar mijn werk. De wetenschap dat ik dagelijks bezig mag zijn met het helpen van kinderen die het om welke reden dan ook moeilijk hebben geeft mij een voldaan gevoel.

Hoe kan iemand met zo’n keurig beroep nou verslaafd zijn? Als kind was ik al in de ban van het begrip Rock n’ Roll. Ik kan me herinneren dat ik als jongen van een jaar of negen al aan mijn moeder vroeg: “Mam, die gasten van Guns n’ Roses en Aerosmith, denk je dat die drugs gebruiken?” Mijn moeder dacht van wel, en dat wilde ik ook. Ik zag het helemaal zitten: lekker muziek maken met je vrienden, daarna met een stel mooie meiden en een heleboel drank en drugs een hotelkamer slopen. Een bijzonder ideaal voor zo’n jonge vent, maar die prikkel naar spanning en sensatie, op het randje en erover, ben ik altijd blijven zoeken.

Wat doet alcohol met mij?
Toen ik veertien jaar oud was werd ik voor de eerste keer dronken. De ouders van twee vrienden waren een avond weg, en wij mochten met ons groepje een krat bier opdrinken. En meteen die eerste keer was duidelijk dat ik anders reageer op alcohol dan mijn vrienden. Natuurlijk, zij waren ook aangeschoten. Maar ik begon me direct te misdragen, lapte alle regels en fatsoensnormen aan mijn laars en lag uiteindelijk laveloos op het tapijt. Mijn vrienden en hun ouders kregen tijdens mijn tienerjaren steeds vaker argwaan en bekeken mij met scheve gezichten. Ik kon me nooit beheersen wanneer er alcohol in het spel was.

Wanneer ik met vrienden naar rockconcerten ging, was ik altijd haantje de voorste. Ik was altijd méér dronken dan de nummer twee. Ik durfde alles wanneer ik gedronken had: ik stapte op elke meid af, zong, trad op en ging om lollig te zijn over alle grenzen heen. Het enige wat mijn vrienden hoefden te doen was staan kijken en lachen, wanneer ik weer eens met mijn blote reet op een podium stond. Niets was te gek. Ik ontving sympathie voor mijn muzikale talent, maar ik wist dat mensen mijn gedrag onder invloed van alcohol afkeurden. Er werd over me gepraat. Iedereen is wel eens dronken, maar ik was bij élke gelegenheid compleet zat.

Cocaïne
Toen er ook nog cocaïne bij kwam kijken was het hek helemaal van de dam. Omdat ik alles durfde, was ik de eerste van mijn leeftijdsgenoten uit het dorp die cocaïne probeerde. En waar ik met het drinken van alcohol al geen enkele rem had, het effect dat coke op mij heeft is nog vele malen sterker. Wanneer ik eenmaal een rietje in mijn neus heb gehad kan ik niet meer stoppen. Ik kan gewoon niet meer stoppen. Waar mijn vrienden een gezellige avond hadden en daarbij af en toe een sleutelpuntje namen, was ik na de eerste lijn nog maar met één ding bezig: ik moet meer hebben. Ik was niet meer gezellig, keek alleen maar op mijn telefoon en was alleen maar bezig met de pakketjes in mijn zak en de locatie van de dealer.

Wat ik nooit begrepen heb, was dat wanneer ik met vier vrienden ging stappen, zij met z’n vieren samen één pakketje deelden. Ze hadden zoals gezegd een leuke avond en wanneer we naar huis gingen was het pakketje nog niet eens leeg. Ze gooiden het in de kast, zodat ze de volgende keer nog wat hadden. En daarna gingen ze lekker slapen.

WAT? Hoe kun je nou iets overhouden? En slapen? Mij niet gezien. Ik ging door, net zo lang tot het laatste kruimeltje afgelikt was en de dealer écht niet meer kwam. Voor mijn vrienden was er niets aan om met mij te gaan stappen, en ze nodigden me steeds minder vaak uit.

Ik werd een alleengebruiker. Nachtenlang zat ik in mijn woonkamer. Een berg poeder op de CD-hoes, een krat bier en een laptop met blote meiden. Opnieuw en opnieuw liet ik de dealer komen. Of, erger nog, ik stapte zonder blikken of blozen de auto in om nieuwe te gaan halen. Ik had ernstige ongelukken kunnen veroorzaken, maar ik moest simpelweg meer cocaïne hebben, ongeacht de consequenties.

Wanneer het al lang weer licht was, ik me had ziekgemeld op mijn werk (alweer migraine) en ik met een zaklamp over het tapijt had gerold om nog een kruimeltje te zoeken was het uit met de pret. Een ellendige dag begon, waarin ik bij moest komen op de bank, afspraken af moest zeggen, leuke dingen miste, niet op mijn bankrekening durfde te kijken en vooral tegen heel veel mensen moest liegen. Ook tegen mijn dierbaren.

Op die momenten wist ik zeker: dit ga ik nóóit meer doen. Welke gek haalt nachtenlang zulke gevaarlijke capriolen uit, steekt zichzelf in de schulden, laat de meest ongure types in zijn huis komen en liegt de hele wereld voor alleen maar om te kunnen snuiven?

Ik wist het zeker, maar drie dagen later gebeurde het opnieuw. En opnieuw, en opnieuw. Ik kon wanneer ik eenmaal begon niet stoppen en ik kon niet gestopt blijven. Ik kon niet stoppen. Zelfs niet wanneer mijn toenmalige vriendin, waar ik zielsveel van hield en waarvoor ik alles over had, tegen me zei dat ze bij me weg zou gaan wanneer ik nog één keer zou gebruiken. Ik beloofde het haar plechtig, en ik meende het, maar binnen een week was ze bij me weg en is nooit meer teruggekomen. Ik kon niet stoppen.

Ambulante zorg
Via de huisarts kwam ik bij een instantie voor verslavingszorg terecht. Ik kreeg een ambulante behandeling die bestond uit tien gesprekken van een uur. Die lieve mevrouw wilde me echt helpen. Ze deed enorm haar best. Toch bleef ik nooit langer dan een paar dagen clean. Achteraf weet ik dat de eerste vraag die ze me stelde al direct een onjuiste benadering was. Ze vroeg me of ik wilde stoppen of minderen. Nou, dat minderen leek me wel wat. Deze professional, met het hart op de goede plaats, hield er geen rekening mee dat ik een lichamelijke allergie heb voor alcohol en cocaïne, waardoor ik simpelweg niet kán minderen. Ook is de reden dat ik gebruik niet per se dat ik verdrietig ben, iets rottigs heb meegemaakt of een nare jeugdherinnering heb. Ja, al deze zaken zijn een reden voor mij om te gebruiken maar ook aan het einde van een perfecte dag gebruik ik. Het komt simpelweg doordat ik de ziekte verslaving heb.

Hoewel de mensen om mij heen er vanuit gingen dat ik door mijn ambulante behandeling clean en genezen was, ging mijn gebruik gewoon door. Met als dieptepunt dat ik grof, heel grof misbruik heb gemaakt van de creditcard van mijn beste vriend. Hij leende me zijn kaart om me te helpen, en ik misbruikte zijn goedheid door er enorme bedragen mee uit te geven aan alcohol, coke en vrouwen.

Uiteraard kwam hij er na een tijdje achter. In plaats van boos te worden ging hij het gesprek met me aan. Hij gebruikte de woorden “We moeten hulp zoeken”. We. Natuurlijk, hij vond het leuk om met me te zuipen en hij vond het ook wel spannend om samen stiekem een tikkie te nemen achter een bushokje. Maar ook hij zag dat ik veranderde in een egoïstisch en roekeloos schepsel onder invloed van cocaïne.

Ik probeerde zijn verzoek om hulp weg te wuiven. Ik had immers al een keer hulp gezocht en dat was niet bepaald een succes. Tot ik me een twee jaar oud appje op mijn telefoon kon herinneren. Op een zielige, depressieve zondagmiddag op de bank had ik, bijkomend van mijn cokebinge, op internet wat zoektermen ingetoetst en was zo op de site van CA Holland uitgekomen. Ik zocht op mijn woonplaats en stuurde een berichtje naar het nummer dat erbij stond. De behulpzame fellow legde me in een lang bericht uit wat meetings inhielden, maar daar liet ik het bij. Ik reageerde er niet op en nu, twee jaar later, herinnerde ik het me en liet het berichtje aan mijn vriend lezen. Hij aarzelde niet en belde direct. Hij had een gesprekje en vertelde me dat we de aankomende zaterdag welkom waren op de CA-meeting.

Mijn eerste meeting
Tot op het laatste moment dacht ik dat ik er wel onderuit kon komen, maar mijn vriend hield voet bij stuk en samen wandelden we naar het adres van de meeting. We belden aan, en één of andere gek deed de deur open. Hij lachte, riep dat we welkom waren en begon ons te knuffelen. Ik wist niet wat ik meemaakte.

Binnen bleken nog veel meer van dit soort mensen te zijn. Vrolijk kletsend, koffiedrinkend en allemaal even vriendelijk naar mij en mijn vriend.

De meeting begon en er werden allerlei groene kaarten voorgelezen. Bij de kaart Ben ik cocaïneverslaafd? keek ik mijn vriend boos aan. Doordat ik zó veel herkende in die tekst, was ik ervan overtuigd dat hij informatie over mij had doorgespeeld aan deze groep mafkezen. Voor het eerst ervaarde ik dat ik niet de enige was met dit probleem. Ik was niet meer alleen.

Herstel
Ik bleef komen naar deze meeting, en deed mijn uiterste best om clean te blijven. Ik besloot een sponsor te vragen, en heb vanaf dat moment alles aangepakt om te herstellen. En met succes. Al snel zag ik de lol ervan in en had ik een heleboel nieuwe vrienden gemaakt. Vrienden die mij allemaal begrepen en die helemaal niet raar opkeken van mijn gebruikerscarrière.

Met mijn sponsor en een andere fellow ben ik naar Berlijn gevlogen om een CA-evenement bij te wonen. Het was fantastisch, wat een herstel kreeg ik daar om mijn oren. Toen we vroeg in de ochtend in een koffietentje zaten kwamen er ineens twee hooligans uit Southampton binnengestormd. Ik schrok, maar ook zij begonnen ons te knuffelen. De woorden van één van deze mannen zijn me altijd bijgebleven. Hij vroeg hoe lang ik clean was. Ik zei een dag of dertig, en hij negen jaar. Hij zei: “Jij hoeft nooit meer, in je hele leven, drugs te gebruiken. Weet je dat? Nooit meer!” Ik was onder de indruk.

Met mijn sponsor ben ik aan de Stappen gaan werken. Een nieuwe wereld ging voor me open. In Stap 1 leerde ik dat ik een drieledige ziekte heb: Ik heb een allergie voor alcohol en cocaïne, waardoor ik wanneer ik eenmaal begin niet meer kan stoppen. Ik heb een obsessie voor alcohol en cocaïne, waardoor ik wanneer de hunkering in me opkomt geen enkele weerstand meer heb. Hoe graag ik ook op mijn piano of gitaar speel, wanneer het eenmaal opkomt kan ik alleen nog maar denken aan hoe snel ik kan gaan gebruiken en ik bel de dealer. Daarnaast heb ik een spirituele ziekte die zorgt dat ik altijd een disconnectie voel met mezelf, mijn dierbaren, de mensen en de wereld om me heen en met God. Ja, ik noem Het God, ook al is iedereen vrij om daar zijn of haar eigen betekenis aan te geven. Ik sta machteloos tegenover alcohol en cocaïne. Het is als een poppenspeler, en ik ben de marionet. De poppenspeler laat mij kruipen, schulden maken, liegen en bedriegen. Mijn leven was een puinhoop geworden.

In Stap 2 kwam ik tot de overtuiging dat er hoop was op herstel. Zelf kon ik het niet, dus nam ik van mijn sponsor en van fellows die waren hersteld aan dat ik een Macht groter dan mezelf nodig had.

Ik nam in Stap 3 het besluit om mijn wil en mijn leven toe te vertrouwen aan God, zoals ik God begrijp. Mijn leven begon te veranderen. De obsessie naar alcohol en coke werd steeds minder en ik kreeg daadwerkelijk het vertrouwen dat het goed kon komen, dat ook ik een prettig en ‘normaal’ leven kon leiden zoals andere volwassen mannen van mijn leeftijd. Ik begon in te zien dat eigengereidheid en egocentrisme de bron van mijn problemen vormde. God kon dit wegnemen.

Mijn egoïstische aard heb ik diepgaand en zonder angst opgetekend in Stap 4. Ik maakte een lijst van iedereen op wie ik boos was, en schreef daarnaast mijn eigen aandeel. Ik schreef mijn angsten op, maakte een seks-inventaris en een schadelijst. Ik onderzocht de aard van mijn gedrag en leerde dat het voor een groot deel voortkwam uit angst, egocentrisme en egoïsme. Ik heb altijd gedacht dat ik met mijn zwarte band judo voor niets of niemand bang was, maar het tegendeel is waar. Angst om er niet bij te horen, angst om niet de leukste, slimste of grappigste te zijn, angst om mensen te verliezen, angst om iets te missen: feitelijk werd ik gestuurd door angst en deed ik er alles aan om dit te verbloemen. Ook liegen, manipuleren en bedriegen. Stap 4 heeft me wat dat betreft bevrijd van de slavernij van mijn ego.

Twee mensen mochten luisteren naar alles wat ik heb opgeschreven. Dit was Stap 5. Hoewel ik zenuwachtig en gespannen was voordat de gesprekken begonnen, was ik opgelucht en verlost toen het eenmaal klaar was. Eindelijk had ik alles eerlijk op tafel gegooid en bekend aan twee mensen en God.

Ik kreeg van deze mensen een enorme lijst met karaktergebreken. Confronterend, maar mij werd op het hart gedrukt dat al deze gebreken volledig overbodig waren in mijn leven. In Stap 6 mocht ik gaan bidden om deze overtollige karaktereigenschappen los te laten. Ik werd bereid, en vroeg God in Stap 7 om al deze tekortkomingen bij me weg te nemen. En warempel, ze werden steeds minder. En hoewel ik mezelf er nog wel eens op betrap, weet ik dat ik dan direct mijn lijst er weer bij kan pakken en ervoor mag bidden. Ik mag eraan blijven werken om een fijner mens te worden.

In Stap 8 heb ik kaartjes gemaakt met de namen van alle mensen die ik heb gekwetst. Achterop het kaartje stond de reden, en ik maakte twee stapels: een stapel van mensen met wie ik bereid was het goed te maken, en een stapel van mensen met wie ik (nog) niet bereid was dat te doen. Een dik pak kaarten, met onder anderen een flinke hoeveelheid vrouwen.

Ik kon aan de bak. Eén voor één ben ik de mensen langsgegaan en ben met ze in gesprek gegaan. Ik vertelde wat ik hen volgens mij had aangedaan, vroeg of er nog meer was dat ik niet genoemd had en hoe zij zich hierbij gevoeld hadden. Ik wilde weten wat ik kon doen om het goed te maken en uiteindelijk stelde ik de vraag of ze mij konden vergeven.
Stap 9 is magisch. De mensen die ik had gekwetst voelden eindelijk de erkenning voor hun eigen machteloosheid omtrent mijn gedrag. Na elk gesprek voelde het alsof ik een tegel voor mijn voordeur had schoongeveegd, totdat ik uiteindelijk beide stapels had doorgewerkt, en mijn straatje volledig schoon was. Ik was eindelijk VRIJ! Ik hoef nergens meer een blokje om te rijden omdat ik iemand niet tegen wil komen, er is niemand die nog een tientje van me tegoed heeft en het belangrijkste: ik heb inzicht gekregen in hoe ik nooit meer met mensen wil omgaan. Deze Stap heeft mij een enorme spirituele ervaring gegeven, die ik nooit, nooit had willen missen.

Natuurlijk houdt het niet op bij Stap 9. In Stap 10 mag ik de voorgaande Stappen blijven toepassen. Ik mag blijven bidden om mijn tekortkomingen weg te nemen, ik mag fouten blijven herstellen, ik mag mijn zelfonderzoek voortzetten en wanneer ik onverhoopt opnieuw iemand kwets, mag ik dit direct goedmaken.

Bidden en mediteren, zoals gesuggereerd in Stap 11, helpt mij om in het hier en nu te blijven. De Kracht van God te voelen en stilte en rust te ervaren. Voordat ik aan dit programma begon had ik nooit kunnen denken dat ik hier zo veel voldoening uit zou halen.

De ervaring die ik heb gehad in de voorgaande Stappen moet ik doorgeven aan andere verslaafden. Wanneer ik dat doe blijf ik zelf dagelijks bezig met het mooie van het programma. Bovendien zet ik mijn egoïsme aan de kant door belangeloos iets voor een ander te doen. Wat mijn sponsees zich niet realiseren, is dat zij mij per definitie meer helpen dan ik hun. Dit is wederom een ervaring die ik nooit zou willen missen.
Naast het werken met sponsees, is het doen van service voor mij ook een zeer belangrijke schakel in mijn herstel. Er valt genoeg te doen op de meetings, voor het district en voor CA Holland. Ik doe het graag. Ik zie het als een plicht, maar ik blijf zodoende ook betrokken bij het programma dat mijn leven veranderd heeft, ontmoet leuke nieuwe mensen en beleef er simpelweg veel plezier aan. Bovendien geeft het me het gevoel dat ik iets terugdoe voor de mensen die mij zo geholpen hebben. En ten slotte: elke keer wanneer ik service doe, ben ik niet aan het gebruiken. Ik zet mijn ego aan de kant en help anderen.

Mijn leven nu
Een leven zonder alcohol en cocaïne is dus nog maar het begin. Een leven waarin ik probeer te leven zoals ik denk dat God dat wil is een leven zonder leugens, zonder manipulatie en zonder angst. Ik kom elke dag op tijd op mijn werk en heb me sinds mijn cleandatum zelfs niet één keer ziekgemeld. Mijn schulden zijn opgelost. Mijn vrienden en familie zijn me gaan vertrouwen en waarderen en de band met de mensen om wie ik geef ik alleen maar hechter geworden. Omdat mijn strijd met alcohol en cocaïne is opgehouden heb ik tijd en energie om andere belangrijke zaken (want welke volwassen man heeft nou niet zo z’n moeilijkheden?) in mijn leven succesvol aan te pakken. De Twaalf Stappen maken dit mogelijk. Ik ben gelukkig.

Is er dan helemaal geen plaats meer voor Rock n’ Roll in mijn leven? Natuurlijk wel. Diep in mijn hart leef ik nog steeds Rock n’ Roll. Het verschil is dat ik vrij ben, mijn eigen verstandige keuzes kan maken en niet meer geleid wordt door de poppenspelers die alcohol en cocaïne voor mij waren. Ik hoef nooit meer drugs te gebruiken. Nooit meer. Ik ben vrij.

Ik ben op mijn 16e in aanraking gekomen met de twee eerste soorten drugs: namelijk alcohol en wiet. Ik was een onzeker meisje die graag wilde dat anderen haar aardig vonden en daar deed ik een heleboel voor om dat voor elkaar te krijgen. Ik kijk met veel vreugde en plezier terug naar mijn verleden, maar ook wel met grote kanttekeningen. Mijn ouders waren erg verschillend in opvoeding: Mijn moeder wilde overal over praten en daar kon ik alles bij kwijt. Mijn vader daarentegen was erg streng en probeerde mij (weet ik nu) tot het beste te drijven. Hij probeerde mij te stimuleren om het vooral goed te doen door mij, op zijn eigenaardige manier, uit te dagen. Wanneer ik iets had gedaan wat niet kon, kreeg ik daarvoor een preek, gevolgd door 3 dagen de ‘silent treatment’. Hij negeerde mij dan. Ik probeerde toen der tijd al mij in allerlei bochten te wringen om toch zijn bevestiging te krijgen of zijn goedkeuring.. te vergeefs..

Wanneer ik met mindere cijfers (lees een 6 of 7) thuis kwam, was meteen de reactie waarom dit geen betere cijfer was en of ik wel voldoende had geleerd.

Hierdoor ontstond wel het gevoel dat ik het nooit goed kon doen en neigde ik al flink naar perfectionisme. Toen ik dus in aanraking kwam met alcohol en wiet, merkte ik dat dit me al een bepaalde ontspanning en stressverlaging gaf.

Mijn vriendengroep deden dit op dagelijkse basis, zij waren wat ouder en hadden allemaal een baan. Ik was de enige die nog op de middelbare school zat en doordat ik graag met mijn vrienden willen ‘hangen’ had ik niet door dat onze levensstijlen niet matchte. Het duurde dan ook niet lang voordat dit effect begon te hebben op mijn resultaten. Mijn ouders begonnen ook wat door te krijgen en hebben een paar keer wiet gevonden en hadden mijn computer gekraakt waardoor ze alle chats konden lezen (waar ik natuurlijk hele stoere verhalen vertelde over mijn gebruik thuis).

Toen ik 18 was deed ik examen VWO en was ik helaas gezakt. Ik heb toen het laatste jaar opnieuw gedaan, maar veranderde niets aan mijn levensstijl. Dit resulteerde dan ook in weer gezakt te zijn. Ik moest toen naar de VAVO en voor mij was dit walhalla. Ik hoefde alleen maar de vakken te doen waar ik op gezakt was, dit waren er 4. Ik hoefde dus bijna nooit op school te zijn en dit gaf mij de ruimte om meer te feesten en mijn gebruik werd hierdoor meer.

Op mijn negentiende besloot ik dan ook dat ik wel op mezelf wilde gaan wonen en vond een antikraak woning waar ik vrij snel terecht kon. Ik heb uiteindelijk mijn examen gehaald en had mij aangemeld voor een studie HBO.

Even had ik een helder moment dat ik dit wel serieus moest gaan aanpakken. Dit was wel anders dan de middelbare school. Waar het niet, dat mijn ouders halverwege het schooljaar hadden besloten uit elkaar te gaan. Dit verscheurde ons gezin op een verschrikkelijke manier en er ontstonden ruzies en verwijten gooien naar elkaar. Op het moment dat ik tentamenweek had klapte ik in elkaar en zat ik met paniekaanvallen thuis. Mijn oplossing was vooral nog meer te blowen, want dit verzachtte de pijn en verdriet. Ik ging veel stappen, veel drinken en veel blowen. School interesseerde me steeds minder en mijn focus lag vooral ergens anders (verdoven).

Ik kreeg een bijbaan in de plaatselijke kroeg en leerde daar mijn ex kennen. Ik had me op het gebied van mannen flink misdragen (vooral met doel om bevestiging te krijgen dat ik wel ok was) en toen hij mij aandacht gaf, wilde ik dat niet meer loslaten, ook al voelde ik van binnen dat ik eigenlijk niet met hem samen wilde zijn. Ik voelde simpelweg de aantrekking niet. Maar hij paste in mijn ‘perfecte’ plaatje dus bleef ik er mee doorgaan.

Ik ging experimenteren met XTC en als ik nu terugkijk, liep dat al snel uit de hand. Van het een keer geprobeerd te hebben en het nooit meer willen doen, tot het aan 2 keer in elk weekend te doen, ik wilde niet meer stoppen. Ik ging vrij snel samenwonen met mijn ex en ik wist dat hij wel eens coke gebruikte. Zijn vriendengroep was groot en ik werd al snel hartelijk ontvangen door zijn vrienden en kon het vooral erg goed vinden met de mannen. Ik kon goed het tempo aanhouden van het drinken en dat vonden ze maar al te prachtig. Toen op een avond zijn beste vriend langs kwam en zij die avond coke zouden gebruiken, wilde ik daar niet nuchter bij zitten dus wilde ik wat XTC regelen. Dit kreeg ik niet voor elkaar, waardoor zijn vriend voorstelde om een lijntje coke te proberen. Ik kan mij die avond nog heel goed herinneren omdat het voor mij voelde alsof alles ineens heel duidelijk werd. Het voelde als het puzzelstukje wat ik altijd had gemist, het maakte mij compleet! Ik was niet meer onzeker, ik kon alles aan en durfde alles en iedereen aan te spreken.

Ik had ondertussen een goede baan in een restaurant waar ik de optie had gekregen om als manager aan de slag te gaan, maar dan moest ik mij wel bewijzen. Dit vond ik maar al te prachtig, maar verantwoordelijkheid dragen en tegelijk coke gebruiken is gedoemd om te mislukken. Ik merkte al snel dat mijn gebruik meer werd, steeds vaker, tot het elk weekend werd. De weekenden werden steeds langer, waar ik uiteindelijk eindigde op 5 dagen achtereenvolgend gebruiken en 2 dagen fysiek nodig had om bij te komen. Ik gebruikte ongeveer 3 gram per dag. Had allerlei manieren gevonden om dit te bekostigen want ja, het is een dure hobby. Ik had meerdere creditcards aangevraagd, leningen afgesloten, de rekening van mijn ex meerdere malen geplunderd en betaalde mijn rekeningen niet meer. Ik heb in mijn eigen overtuiging lang geleefd dat niemand doorhad wat er gebeurde. Steeds meer had ik nodig om hetzelfde effect te krijgen en het doel van gebruiken werd steeds duisterder. Ik deed het niet meer alleen voor het effect. Ik had het nodig om te kunnen verdragen, nee eigenlijk verdringen, wat ik allemaal deed om maar aan drugs te komen. Hoe zielig mijn leven eigenlijk was geworden, hoe ik alles op mijn werk verpeste door vaak te laat te komen en te gebruiken tijdens werk en hoe ik alleen urenlang in de auto zat te gebruiken, omdat ik niet naar huis wilde.

Het breekpunt was toen mijn ex er uiteindelijk genoeg van had en mij uit huis gooide. Hij heeft mijn familie op de hoogte gebracht en iedereen wist wat de situatie was. Dit wisten ze eigenlijk al lang maar nu was de kogel door de kerk.

Ik heb die avond pas echt voor mezelf durven toegeven dat ik verslaafd ben, dat ik echt niet meer kon stoppen en mijn leven vergooide. Na het laatste beetje coke opgemaakt te hebben, durfde ik pas te bellen naar mijn familie en ook hulp te durven vragen.

Het is toen in een sneltrein gegaan. Ik had me aangemeld bij de eerste beste kliniek die ik op het internet tegen kwam en mocht daar op intake komen. Een week later ging ik op de dag van mijn 25e verjaardag de kliniek in.

Ik heb dit als een fijne tijd ervaren omdat ik er echt voor open stond om mijn leven anders in te richten. Ik wilde niet meer in die duisternis leven en was bereid alles te doen om dit te kunnen voorkomen. We kregen veel therapie en kregen een kennismaking met de twaalf stappen. Na eerst een meeting te hebben gevolgd van een ander fellowship, vroeg ik mij af of dit ook voor cocaïne bestond. We zijn diezelfde week naar mijn eerste CA meeting geweest en wat een ervaring was dit! Elk format wat werd voorgelezen kon ik mij in herkennen en had ik voor het eerst ervoer ik dat er mensen waren die hetzelfde waren, maar ook die hetzelfde deden wanneer zij gebruikten.

Er werd mij verteld om eens te luisteren naar wat er werd gedeeld op deze meetings en wellicht kon ik er eens wat van opsteken. Ik heb de suggesties opgevolgd van het programma door een sponsor te zoeken, veel meetings te bezoeken en een nieuw sociaal netwerk op te bouwen met fellows. Ik vond het prachtig! In het begin ging ik wel naar 7 meetings in de week, vooral omdat ik verder geen invulling van mijn dagen had. De relatie was over, was mijn baan kwijtgeraakt en ik was na de kliniek bij mijn moeder ingetrokken. Wel bleef ik altijd moeite houden met het hele abstinentie naleven. Dat cocaïne voor mij niet meer mogelijk was, was heel duidelijk voor mij, dat had ik al goed bewezen voor mezelf. Maar alcohol was voor mij anders, daar had ik geen problemen mee. Het duurde dan ook niet lang voordat ik toch weer ging drinken. Wel bleef ik de meetings bezoeken en werkte ik met mijn sponsor aan de stappen.

Wanneer ik naar meetings ging was de afweging voor mij om actief mee te doen simpel of ik in de afgelopen 24 uur had gedronken of niet. Toen ik voor het eerst bij mijn sponsor kwam om stap 1 te bespreken, kwam het onderwerp abstinentie naar voren en heb ik daar uitgebreid uitgelegd waarom ik wel alcohol kon drinken. Uiteindelijk heeft ze mij niet uitgelegd waarom ik niet kon drinken, maar waarom zij niet kon drinken. Dit raakte mij wel omdat ze mij niet probeerde te overtuigen of veroordeelde, maar puur haar ervaring deelde. Ze vroeg mij of ik bereid was om het eens voor 24 uur te proberen, gewoon eens om te ervaren of dit mogelijk is voor mij. Ik heb toen het commitment gemaakt om het te proberen, dit was op 23 mei 2012 en sindsdien heb ik gelukkig niets meer gebruikt.

Maar in de afgelopen jaren dat ik mij beweeg in herstel is het niet altijd gemakkelijk geweest. Door aan de stappen te werken met een sponsor heb ik inzicht gekregen hoe ik als persoon in elkaar zit. Hoe ik kan reageren vanuit goede maar ook slechte eigenschappen, maar ook hoe ik meer bedachtzaam om kan gaan in situaties. Wanneer er op de meetings gezegd wordt dat we leren om de 12 stappen toe te passen in het dagelijks leven, begreep ik nooit wat er mee bedoeld werd. Maar gaandeweg ben ik dit wel gaan begrijpen, door het ongemerkt te doen. Ik probeer eerst na te denken voor ik iets doe, ik check met mensen om mij heen wanneer ik iets wil doen of beslissen, want impulsiviteit is nog steeds mijn grootste valkuil. Bij confrontaties en discussies probeer ik uit de situaties te stappen of op een ‘gezonde manier’ te reageren. Wanneer dit niet gelukt is, kan ik er nu ook op terug kijken. Ik heb geleerd dat ik overal wel een aandeel in heb en dat ik daar op terug mag komen, zonder daar iets voor terug te verwachten. Ik hoef niet altijd meer gelijk te hebben of dat het allemaal om mij draait.

Er zijn situaties geweest in mijn herstel waarin ik gemakkelijk had kunnen gebruiken, maar door wat ik heb geleerd heb, dit niet heb gedaan. Het is het herkennen van de ‘rode vlaggen’, wat kan leiden tot een terugval wanneer ik die negeer. Het begint vaak met overweldigd worden door (met name negatieve) emoties. Wanneer ik deze niet uitspreek loop ik over en komt de volgende rode vlag, het niet willen voelen. Als ik dit niet serieus neem, kom ik uiteindelijk in de gevarenzone waarin ik de snelle oplossing weet, wat gebruiken is. Ook al lost het niets op en maakt het alles alleen maar erger, toch maakt mijn hoofd ervan dat gebruiken toch de oplossing is.

Gelukkig heb ik zo veel tools geleerd om niet op dit punt uit te komen. Het belangrijkste is dat ik deel wat er in mij omgaat. Ik heb al meerdere keren bewezen dat ik het niet alleen kan en ik heb inzichten van anderen nodig om gezonde beslissingen te kunnen nemen. Ik mag dus anderen betrekken in wat er in mij om gaat, hoe klein of groot ook. Ik heb ondertussen een netwerk van fellows en niet-verslaafden om mij heen die echte vrienden zijn geworden waar ik op mag bouwen. Ik heb geleerd dat perfect niet haalbaar is en dat ik fouten mag maken. Dat ik om hulp mag vragen wanneer ik er niet uit kom en dat dit geen falen is.

Dat het niet zo belangrijk is wat anderen van mij vinden, maar dat het belangrijkste is wat ik van mezelf vind. Ik kan nu zeggen dat ik mezelf ok vind zoals ik ben.

Ik heb geleerd van mijn sponsor dat service doen herstel onderhoud. De eerste maanden werd ik meteen aangestuurd op service doen en dit heb ik (bijna) nooit losgelaten. In de 8 jaar dat ik nu mee loop, heb ik 3 maanden geen service gedaan. Dit was een maand voor mijn bevalling en 2 maanden erna. Ik heb mij altijd ingezet voor CA en de potentiële nieuwe leden, omdat het mij zoveel heeft teruggegeven. Ik wil anderen laten zien wat je kan doen met wat er wordt verteld op de meetings, hoe je dit kan toepassen om wat te maken van het leven. Dit wil niet zeggen dat ik nu nooit meer slechte dagen heb, alleen maar gelukkig ben en als een heilige rondloop. Maar dit houd wel in dat ik kan dragen wat het leven brengt, dat ik geluks momenten ervaar en dat de slechte dagen er ook mogen zijn. Het maakt niet uit wat er gebeurt in mijn leven, ik hoef niet meer te gebruiken. Het komt niet eens in mij op! En dat geeft mij zo’n een bevrijding! Jarenlang zat ik gevangen in verslaving en wist ik niet hoe ik hier uit moest komen, nu help ik anderen uit die hel te komen. Ik werk met meiden die van hun verslaving af willen komen door ze door de twaalf stappen van CA te helpen, ik bezoek nog regelmatig meetings en ik heb, zoals eerder genoemd, nauw contact met mijn gezonde contacten zoals mijn sponsor, fellows, familie en vrienden.

Zonder CA was dit mij niet gelukt. Probeer het eens een tijdje, er is echt een andere manier van leven mogelijk! Als dit niet werkt, kunnen we altijd nog terug naar die hel.

Mijn hele volwassen leven heb ik gebruikt.
Er waren tussenposen, van klinieken en twee zwangerschappen, verder heb ik 24 jaar heroïne gerookt. Wat betekend dat de maatschappij, samenleving, wetten en normen en waarden er voor mij anders uitzagen dan voor de meeste andere mensen.Natuurlijk kende ik de wet, misschien wel beter dan de meeste mensen, maar ik heb het nooit gezien als iets dat voor mij ook telde. Ik had mijn weg redelijk goed gevonden in leven van wetteloosheid en het recht van de sterkste. Ik werd van het begin van mijn gebruik, tot de laatste dag, altijd beschermd door mannen, die je gerust alfamannetjes kan noemen. Ik kon mijn weg goed vinden in clubs en escort en het verslaafde leven, ik wist dus hoe ik geld kon verdienen en zeker hoe ik het weer uit kon geven. En toch, voelde ik mij niet op mijn plaats, ik wilde zeggen leeg, maar eigenlijk was het eerder vol, te vol om naar mijzelf te kijken, te vol om mijn iets aan te trekken van de dingen die er gebeurden, de dingen die ik uit haalde en ook liet gebeuren, die mij zo gezegd overkwamen. Ik zat te vol met heroïne om me dat te realiseren, bovendien was ik van mening dat de meeste dingen me inderdaad overkwamen, ik had er verder geen invloed op, áls het me al interesseerde. Elke middag en avond rookte ik mijn balletje dope, hoe langer ik gebruikte, des te vaker was ik boos op mijn dealers omdat ik er van overtuigd was dat zij het grandioos versneden, ik dreef hen tot wanhoop in de moeite die zij deden om mij te bewijzen dat dit niet het geval was.

Soms haalde ik vast voor de hele week, zodat ik me niet meer druk hoefde te maken of de dealers wel op tijd kwamen of genoeg bij zich hadden en omdat een voorraad idee veilig idee, een veilig idee voor mij was. Dan zou ik kunnen roken wanneer ik wilde. Niets is zo stress verwekkend als het idee dat een dealer het te laat vindt om te komen of net door zijn voorraad heen is. Het voorraadje inslaan bleek keer op keer niet mijn beste plan, omdat ik altijd wel een reden had om nog een beetje te roken en nog een beetje en nog een beetje. Mijn jongste dochter en schoonzoon woonde bij mij, net als veel in mijn leven heb ik dit gewoon laten gebeuren, toen ik een keer terug kwam van vakantie, toen bleek dat mijn schoonzoon bij ons ingetrokken was. Vrijwel elke avond ging ik in mijn knutselkamertje mijn nacht dope roken, dan kwam mijn schoonzoon vaak bij mij zitten, draaide een jointje voor zichzelf, we kletste wat, maar ergens was er altijd een moment dat hij iets zei van “waarom ga je niet stoppen?” meestal liet hij het daar dan ook bij, heel slim, want beetje bij beetje ging ik mijzelf afvragen: “Waarom zou ik niet gaan stoppen??”  Ik weet echt niet meer hoe het precies is gelopen, maar ergens zat ik vrij plotseling  (er moeten echt wel wat weken tussen gezeten hebben, maar ik weet het dus niet meer) op een intake, samen met mijn schoonzoon, die bleek er een hele missie van gemaakt te hebben mij clean te krijgen. Een opname van 5 weken, in een 12 stappen kliniek volgde. Ik dacht, toen nog, dat ik in 5 weken clean zou worden en Klaar! In die 5 weken bleek dat er van mij verwacht werd dat ik ook niet meer zou drinken, of andere geest veranderende middelen zou gaan gebruiken en dat ze van mij verwachtte dat ik naar meetingen zou gaan, 90 dagen, 90 meetingen zodra ik uit de kliniek kwam en daarna zo veel mogelijk. Maar dat was ik helemaal niet van plan!! Ik vond dat ze daar helemaal gek geworden waren en stak dit niet onder stoelen of banken. Gelukkig had ik verder erg veel goede dingen geleerd en vertrouwen gekregen in de kliniek en hun manier van werken. Na de 5 weken kliniek, had ik nog 10 maanden After-care en geloof me dat ik dat nodig had, overal had ik een mening over, ik wilde overal het naadje van de kous van weten en gaf overal commentaar op. Ik heb het daar met de counselors erg getroffen omdat zij er meestal wel om konden lachen en het voor mij daardoor ook makkelijker werd toch hun raad op te volgen. Uiteindelijk heb ik ongeveer anderhalf jaar lang dagelijks naar een meeting geweest.  Eerst ging ik er heen zoals ik eerder naar het politiebureau ging, kijken wat ze te zeggen hebben, een inschatting maken en zo min mogelijk zeggen. Maar al snel herkende en leerde ik er enorm veel, zo werd er op een meeting, waar ik weer liep te zeuren dat ik heus wel kon drinken, gevraagd of ik Nu wilde drinken, het antwoord was “Nee”, “Wilde ik vandaag nog drinken?”, weer was het antwoord “Nee”, Waar ik me dat zo druk om maakte? BAM, mijn hele opstandigheid en tegendraadsheid was daarmee in één klap verdwenen. En zo ging het met veel situaties waar ik me tegen verzette of tegen aan liep. Mijn grootste probleem was niet meer het clean blijven, want dat voelde al fijner en beter dan ik ooit had gedacht, maar het leven te begrijpen, het leven was zo anders geworden als wat ik normaal vond, ik heb regelmatig mijn sponsor gebeld en dat dat hij zei “Nee Nina, wat je me nu verteld is echt niet oké” dat ging dan meestal over criminele dingen of situaties waarin ik mij bevond. Dan was ik ook nog helemaal verbaasd en moest hij mij uitleggen waarom hij dat vond.  Mijn hele herstel is gekomen doordat ik elke keer een beetje meer vertrouwen kreeg in de mensen die mij (zo maar!) wilde helpen, alleen dat al, mensen die mij bij alles wilden en willen helpen, dat vertrouwde ik in het begin helemaal niet, ik ging er van uit dat ze uiteindelijk wel zouden komen met een seks voorstel of iets anders wat ik nu voor hun moest doen, maar dat gebeurde niet!

Inmiddels heb ik de stappen door lopen, doe ik veel service, ben ik 5 jaar clean en nuchter en verbaas ik me er nog steeds over hoe geweldig het programma van C.A. in elkaar zit. Gelukkig begrijp ik nog steeds veel niet en word ik nog regelmatig uitgedaagd om dingen te doen die ik niet snel uit mijzelf zou doen, (zoals dit verhaal schrijven én op de site laten plaatsen!) zodat ik nog steeds blijf leren en mijzelf blijf verbazen.
Maar ook hoe fijn het is om iets voor een ander te doen, zonder daar iets voor terug te verwachten. Hoe fijn het is om met mijn ervaring, een ander, de shit van verslaving zijn te boven te komen, dat is magisch! Ik heb een gigantische verandering door gemaakt door het programma te volgen, service te doen en aan mijn stappen te gaan werken met mijn sponsor.  Ik heb zo veel geleerd dat ik niet eens zou weten waar ik moest beginnen om dat uit te kunnen leggen. Nog steeds helpen mijn fellows en sponsor mij, ook bij praktische zaken, sommigen zijn mijn beste vrienden geworden, van anderen leer ik, zo heeft ieder zijn rol. Mijn hele leven wilde ik vrij zijn, dat ben ik nu! Voor het eerst in mijn leven ben ik vrij!!

 Ik ben tot mijn 25^e alleen maar bezig geweest om iemand te willen zijn die ik zelf niet was. Ik vond mijzelf op jonge leeftijd al niet oke. Dat wil zeggen dat ik mijzelf aan het vergelijken was met de mensen om mij heen en daarin altijd wel iets aan kon geven waarom een ander beter was dan ik. Op het moment dat alcohol in mijn leven kwam verdween dit probleem. Ik voelde mijzelf begrepen en geaccepteerd en besloot dit het belangrijkste in mijn leven te maken. Vijf jaar later kwam cocaïne in mijn leven en dit hielp mij om mezelf de coolste gast op het festival te laten voelen. Echter bracht het me binnen zes maanden naar mijn eerste kliniek en in de geld schulden. Ik wilde niet stoppen en ging door. Tot er iemand in mijn leven kwam en zei kijk nou eens wat je in godsnaam met je leven doet. En tegelijkertijd een oplossing aanbood.

Daar leerde ik dat ik niet de enige was die drugs en alcohol als een oplossing zag voor mijn probleem. Ik leerde daar zonder geest veranderende middelen te leven en tevens dat er meer was in het leven dan gebruiken. Ik ben daar tien weken geweest. Echter op het moment dat ik terug kwam werd ik overmeesterd door angst en twijfel hoe ik mijn leven moest gaan leiden. In de kliniek was ik naar meeting van Cocaine Anonymous geweest en daar voelde ik mijzelf thuis.

Dat ik weer thuis was kwam ik in aanraking met Cocaine Anonymous maar ik ging nog niet werken aan de 12-stappen. Ik ging af en toe naar een meeting omdat dat “moest” totdat ik met een vriend van mij naar de conventie van Cocaine Anonymous ging. Wij zouden daar heen gaan voor een relax weekend en voor de knappe vrouwen. Echter ontmoette ik daar mensen die blij gelukkig en tevreden waren. Ze vertelde mijn verhaal, echter waren ze blij gelukkig en tevreden met zichzelf. Ook barstte ze van het zelfvertrouwen. Dit waren zaken die nog steeds ontbraken bij mijzelf. Door het gebrek aan werken met de 12-stappen was ik nog rusteloos geïrriteerd en ontevreden.

Op die conventie heb ik iemand gevraagd om mijn sponsor te worden en ben ik aan de 12-stappen gaan werken. Nadat ik de eerste ronde stappen had doorlopen(ik weet ondertussen dat het een continue verbetertraject is) merkte ik dat ik hetzelfde gevoel begon te krijgen als die mannen en vrouwen op de conventie. Ook het verlang om te gebruiken begon te verdwijnen en ondertussen maak ik bijna zes jaar onderdeel uit van de club. Ik ben op 11 November 2014 in herstel gekomen en ben sinds die tijd gebleven. Ik ben service gaan doen, waar ik opnieuw met mensen heb leren omgaan en verantwoording heb leer oppakken. Ik ben op een plek gekomen waar ik voor deze tijd niet van had durven dromen. Ik leid een leven mooier dan mijn wildste dromen.