Mijn naam is M, en ik ben verslaafd.

Na twintig jaar intensief misbruik van alcohol en cocaïne ben ik blij dat ik hier mijn verhaal mag vertellen. Ik ben hersteld van een wanhopige situatie van lichaam en geest, dankzij God en de Twaalf Stappen van Cocaine Anonymous. Mijn leven is prettig, overzichtelijk, vol vriendschap en liefde en bovenal: ik ben vrij.

Mijn beroep is leerkracht in het Speciaal Onderwijs. Ik geef les aan kinderen met psychiatrische stoornissen en ernstige gedragsproblemen. Een prachtig beroep: ik ga elke ochtend met veel plezier naar mijn werk. De wetenschap dat ik dagelijks bezig mag zijn met het helpen van kinderen die het om welke reden dan ook moeilijk hebben geeft mij een voldaan gevoel.

Hoe kan iemand met zo’n keurig beroep nou verslaafd zijn? Als kind was ik al in de ban van het begrip Rock n’ Roll. Ik kan me herinneren dat ik als jongen van een jaar of negen al aan mijn moeder vroeg: “Mam, die gasten van Guns n’ Roses en Aerosmith, denk je dat die drugs gebruiken?” Mijn moeder dacht van wel, en dat wilde ik ook. Ik zag het helemaal zitten: lekker muziek maken met je vrienden, daarna met een stel mooie meiden en een heleboel drank en drugs een hotelkamer slopen. Een bijzonder ideaal voor zo’n jonge vent, maar die prikkel naar spanning en sensatie, op het randje en erover, ben ik altijd blijven zoeken.

Wat doet alcohol met mij?

Toen ik veertien jaar oud was werd ik voor de eerste keer dronken. De ouders van twee vrienden waren een avond weg, en wij mochten met ons groepje een krat bier opdrinken. En meteen die eerste keer was duidelijk dat ik anders reageer op alcohol dan mijn vrienden. Natuurlijk, zij waren ook aangeschoten. Maar ik begon me direct te misdragen, lapte alle regels en fatsoensnormen aan mijn laars en lag uiteindelijk laveloos op het tapijt. Mijn vrienden en hun ouders kregen tijdens mijn tienerjaren steeds vaker argwaan en bekeken mij met scheve gezichten. Ik kon me nooit beheersen wanneer er alcohol in het spel was.

Wanneer ik met vrienden naar rockconcerten ging, was ik altijd haantje de voorste. Ik was altijd méér dronken dan de nummer twee. Ik durfde alles wanneer ik gedronken had: ik stapte op elke meid af, zong, trad op en ging om lollig te zijn over alle grenzen heen. Het enige wat mijn vrienden hoefden te doen was staan kijken en lachen, wanneer ik weer eens met mijn blote reet op een podium stond. Niets was te gek. Ik ontving sympathie voor mijn muzikale talent, maar ik wist dat mensen mijn gedrag onder invloed van alcohol afkeurden. Er werd over me gepraat. Iedereen is wel eens dronken, maar ik was bij élke gelegenheid compleet zat.

Cocaïne

Toen er ook nog cocaïne bij kwam kijken was het hek helemaal van de dam. Omdat ik alles durfde, was ik de eerste van mijn leeftijdsgenoten uit het dorp die cocaïne probeerde. En waar ik met het drinken van alcohol al geen enkele rem had, het effect dat coke op mij heeft is nog vele malen sterker. Wanneer ik eenmaal een rietje in mijn neus heb gehad kan ik niet meer stoppen. Ik kan gewoon niet meer stoppen. Waar mijn vrienden een gezellige avond hadden en daarbij af en toe een sleutelpuntje namen, was ik na de eerste lijn nog maar met één ding bezig: ik moet meer hebben. Ik was niet meer gezellig, keek alleen maar op mijn telefoon en was alleen maar bezig met de pakketjes in mijn zak en de locatie van de dealer.

Wat ik nooit begrepen heb, was dat wanneer ik met vier vrienden ging stappen, zij met z’n vieren samen één pakketje deelden. Ze hadden zoals gezegd een leuke avond en wanneer we naar huis gingen was het pakketje nog niet eens leeg. Ze gooiden het in de kast, zodat ze de volgende keer nog wat hadden. En daarna gingen ze lekker slapen.

WAT? Hoe kun je nou iets overhouden? En slapen? Mij niet gezien. Ik ging door, net zo lang tot het laatste kruimeltje afgelikt was en de dealer écht niet meer kwam. Voor mijn vrienden was er niets aan om met mij te gaan stappen, en ze nodigden me steeds minder vaak uit.

Ik werd een alleengebruiker. Nachtenlang zat ik in mijn woonkamer. Een berg poeder op de CD-hoes, een krat bier en een laptop met blote meiden. Opnieuw en opnieuw liet ik de dealer komen. Of, erger nog, ik stapte zonder blikken of blozen de auto in om nieuwe te gaan halen. Ik had ernstige ongelukken kunnen veroorzaken, maar ik moest simpelweg meer cocaïne hebben, ongeacht de consequenties.

Wanneer het al lang weer licht was, ik me had ziekgemeld op mijn werk (alweer migraine) en ik met een zaklamp over het tapijt had gerold om nog een kruimeltje te zoeken was het uit met de pret. Een ellendige dag begon, waarin ik bij moest komen op de bank, afspraken af moest zeggen, leuke dingen miste, niet op mijn bankrekening durfde te kijken en vooral tegen heel veel mensen moest liegen. Ook tegen mijn dierbaren.

Op die momenten wist ik zeker: dit ga ik nóóit meer doen. Welke gek haalt nachtenlang zulke gevaarlijke capriolen uit, steekt zichzelf in de schulden, laat de meest ongure types in zijn huis komen en liegt de hele wereld voor alleen maar om te kunnen snuiven?

Ik wist het zeker, maar drie dagen later gebeurde het opnieuw. En opnieuw, en opnieuw. Ik kon wanneer ik eenmaal begon niet stoppen en ik kon niet gestopt blijven. Ik kon niet stoppen. Zelfs niet wanneer mijn toenmalige vriendin, waar ik zielsveel van hield en waarvoor ik alles over had, tegen me zei dat ze bij me weg zou gaan wanneer ik nog één keer zou gebruiken. Ik beloofde het haar plechtig, en ik meende het, maar binnen een week was ze bij me weg en is nooit meer teruggekomen. Ik kon niet stoppen.

Ambulante zorg

Via de huisarts kwam ik bij een instantie voor verslavingszorg terecht. Ik kreeg een ambulante behandeling die bestond uit tien gesprekken van een uur. Die lieve mevrouw wilde me echt helpen. Ze deed enorm haar best. Toch bleef ik nooit langer dan een paar dagen clean. Achteraf weet ik dat de eerste vraag die ze me stelde al direct een onjuiste benadering was. Ze vroeg me of ik wilde stoppen of minderen. Nou, dat minderen leek me wel wat. Deze professional, met het hart op de goede plaats, hield er geen rekening mee dat ik een lichamelijke allergie heb voor alcohol en cocaïne, waardoor ik simpelweg niet kán minderen. Ook is de reden dat ik gebruik niet per se dat ik verdrietig ben, iets rottigs heb meegemaakt of een nare jeugdherinnering heb. Ja, al deze zaken zijn een reden voor mij om te gebruiken maar ook aan het einde van een perfecte dag gebruik ik. Het komt simpelweg doordat ik de ziekte verslaving heb.

Hoewel de mensen om mij heen er vanuit gingen dat ik door mijn ambulante behandeling clean en genezen was, ging mijn gebruik gewoon door. Met als dieptepunt dat ik grof, heel grof misbruik heb gemaakt van de creditcard van mijn beste vriend. Hij leende me zijn kaart om me te helpen, en ik misbruikte zijn goedheid door er enorme bedragen mee uit te geven aan alcohol, coke en vrouwen.

Uiteraard kwam hij er na een tijdje achter. In plaats van boos te worden ging hij het gesprek met me aan. Hij gebruikte de woorden “We moeten hulp zoeken”. We. Natuurlijk, hij vond het leuk om met me te zuipen en hij vond het ook wel spannend om samen stiekem een tikkie te nemen achter een bushokje. Maar ook hij zag dat ik veranderde in een egoïstisch en roekeloos schepsel onder invloed van cocaïne.

Ik probeerde zijn verzoek om hulp weg te wuiven. Ik had immers al een keer hulp gezocht en dat was niet bepaald een succes. Tot ik me een twee jaar oud appje op mijn telefoon kon herinneren. Op een zielige, depressieve zondagmiddag op de bank had ik, bijkomend van mijn cokebinge, op internet wat zoektermen ingetoetst en was zo op de site van CA Holland uitgekomen. Ik zocht op mijn woonplaats en stuurde een berichtje naar het nummer dat erbij stond. De behulpzame fellow legde me in een lang bericht uit wat meetings inhielden, maar daar liet ik het bij. Ik reageerde er niet op en nu, twee jaar later, herinnerde ik het me en liet het berichtje aan mijn vriend lezen. Hij aarzelde niet en belde direct. Hij had een gesprekje en vertelde me dat we de aankomende zaterdag welkom waren op de CA-meeting.

Mijn eerste meeting

Tot op het laatste moment dacht ik dat ik er wel onderuit kon komen, maar mijn vriend hield voet bij stuk en samen wandelden we naar het adres van de meeting. We belden aan, en één of andere gek deed de deur open. Hij lachte, riep dat we welkom waren en begon ons te knuffelen. Ik wist niet wat ik meemaakte.

Binnen bleken nog veel meer van dit soort mensen te zijn. Vrolijk kletsend, koffiedrinkend en allemaal even vriendelijk naar mij en mijn vriend.

De meeting begon en er werden allerlei groene kaarten voorgelezen. Bij de kaart Ben ik cocaïneverslaafd? keek ik mijn vriend boos aan. Doordat ik zó veel herkende in die tekst, was ik ervan overtuigd dat hij informatie over mij had doorgespeeld aan deze groep mafkezen. Voor het eerst ervaarde ik dat ik niet de enige was met dit probleem. Ik was niet meer alleen.

Herstel

Ik bleef komen naar deze meeting, en deed mijn uiterste best om clean te blijven. Ik besloot een sponsor te vragen, en heb vanaf dat moment alles aangepakt om te herstellen. En met succes. Al snel zag ik de lol ervan in en had ik een heleboel nieuwe vrienden gemaakt. Vrienden die mij allemaal begrepen en die helemaal niet raar opkeken van mijn gebruikerscarrière.

Met mijn sponsor en een andere fellow ben ik naar Berlijn gevlogen om een CA-evenement bij te wonen. Het was fantastisch, wat een herstel kreeg ik daar om mijn oren. Toen we vroeg in de ochtend in een koffietentje zaten kwamen er ineens twee hooligans uit Southampton binnengestormd. Ik schrok, maar ook zij begonnen ons te knuffelen. De woorden van één van deze mannen zijn me altijd bijgebleven. Hij vroeg hoe lang ik clean was. Ik zei een dag of dertig, en hij negen jaar. Hij zei: “Jij hoeft nooit meer, in je hele leven, drugs te gebruiken. Weet je dat? Nooit meer!” Ik was onder de indruk.

Met mijn sponsor ben ik aan de Stappen gaan werken. Een nieuwe wereld ging voor me open. In Stap 1 leerde ik dat ik een drieledige ziekte heb: Ik heb een allergie voor alcohol en cocaïne, waardoor ik wanneer ik eenmaal begin niet meer kan stoppen. Ik heb een obsessie voor alcohol en cocaïne, waardoor ik wanneer de hunkering in me opkomt geen enkele weerstand meer heb. Hoe graag ik ook op mijn piano of gitaar speel, wanneer het eenmaal opkomt kan ik alleen nog maar denken aan hoe snel ik kan gaan gebruiken en ik bel de dealer. Daarnaast heb ik een spirituele ziekte die zorgt dat ik altijd een disconnectie voel met mezelf, mijn dierbaren, de mensen en de wereld om me heen en met God. Ja, ik noem Het God, ook al is iedereen vrij om daar zijn of haar eigen betekenis aan te geven. Ik sta machteloos tegenover alcohol en cocaïne. Het is als een poppenspeler, en ik ben de marionet. De poppenspeler laat mij kruipen, schulden maken, liegen en bedriegen. Mijn leven was een puinhoop geworden.

In Stap 2 kwam ik tot de overtuiging dat er hoop was op herstel. Zelf kon ik het niet, dus nam ik van mijn sponsor en van fellows die waren hersteld aan dat ik een Macht groter dan mezelf nodig had.

Ik nam in Stap 3 het besluit om mijn wil en mijn leven toe te vertrouwen aan God, zoals ik God begrijp. Mijn leven begon te veranderen. De obsessie naar alcohol en coke werd steeds minder en ik kreeg daadwerkelijk het vertrouwen dat het goed kon komen, dat ook ik een prettig en ‘normaal’ leven kon leiden zoals andere volwassen mannen van mijn leeftijd. Ik begon in te zien dat eigengereidheid en egocentrisme de bron van mijn problemen vormde. God kon dit wegnemen.

Mijn egoïstische aard heb ik diepgaand en zonder angst opgetekend in Stap 4. Ik maakte een lijst van iedereen op wie ik boos was, en schreef daarnaast mijn eigen aandeel. Ik schreef mijn angsten op, maakte een seks-inventaris en een schadelijst. Ik onderzocht de aard van mijn gedrag en leerde dat het voor een groot deel voortkwam uit angst, egocentrisme en egoïsme. Ik heb altijd gedacht dat ik met mijn zwarte band judo voor niets of niemand bang was, maar het tegendeel is waar. Angst om er niet bij te horen, angst om niet de leukste, slimste of grappigste te zijn, angst om mensen te verliezen, angst om iets te missen: feitelijk werd ik gestuurd door angst en deed ik er alles aan om dit te verbloemen. Ook liegen, manipuleren en bedriegen. Stap 4 heeft me wat dat betreft bevrijd van de slavernij van mijn ego.

Twee mensen mochten luisteren naar alles wat ik heb opgeschreven. Dit was Stap 5. Hoewel ik zenuwachtig en gespannen was voordat de gesprekken begonnen, was ik opgelucht en verlost toen het eenmaal klaar was. Eindelijk had ik alles eerlijk op tafel gegooid en bekend aan twee mensen en God.

Ik kreeg van deze mensen een enorme lijst met karaktergebreken. Confronterend, maar mij werd op het hart gedrukt dat al deze gebreken volledig overbodig waren in mijn leven. In Stap 6 mocht ik gaan bidden om deze overtollige karaktereigenschappen los te laten. Ik werd bereid, en vroeg God in Stap 7 om al deze tekortkomingen bij me weg te nemen. En warempel, ze werden steeds minder. En hoewel ik mezelf er nog wel eens op betrap, weet ik dat ik dan direct mijn lijst er weer bij kan pakken en ervoor mag bidden. Ik mag eraan blijven werken om een fijner mens te worden.

In Stap 8 heb ik kaartjes gemaakt met de namen van alle mensen die ik heb gekwetst. Achterop het kaartje stond de reden, en ik maakte twee stapels: een stapel van mensen met wie ik bereid was het goed te maken, en een stapel van mensen met wie ik (nog) niet bereid was dat te doen. Een dik pak kaarten, met onder anderen een flinke hoeveelheid vrouwen.

Ik kon aan de bak. Eén voor één ben ik de mensen langsgegaan en ben met ze in gesprek gegaan. Ik vertelde wat ik hen volgens mij had aangedaan, vroeg of er nog meer was dat ik niet genoemd had en hoe zij zich hierbij gevoeld hadden. Ik wilde weten wat ik kon doen om het goed te maken en uiteindelijk stelde ik de vraag of ze mij konden vergeven.
Stap 9 is magisch. De mensen die ik had gekwetst voelden eindelijk de erkenning voor hun eigen machteloosheid omtrent mijn gedrag. Na elk gesprek voelde het alsof ik een tegel voor mijn voordeur had schoongeveegd, totdat ik uiteindelijk beide stapels had doorgewerkt, en mijn straatje volledig schoon was. Ik was eindelijk VRIJ! Ik hoef nergens meer een blokje om te rijden omdat ik iemand niet tegen wil komen, er is niemand die nog een tientje van me tegoed heeft en het belangrijkste: ik heb inzicht gekregen in hoe ik nooit meer met mensen wil omgaan. Deze Stap heeft mij een enorme spirituele ervaring gegeven, die ik nooit, nooit had willen missen.

Natuurlijk houdt het niet op bij Stap 9. In Stap 10 mag ik de voorgaande Stappen blijven toepassen. Ik mag blijven bidden om mijn tekortkomingen weg te nemen, ik mag fouten blijven herstellen, ik mag mijn zelfonderzoek voortzetten en wanneer ik onverhoopt opnieuw iemand kwets, mag ik dit direct goedmaken.

Bidden en mediteren, zoals gesuggereerd in Stap 11, helpt mij om in het hier en nu te blijven. De Kracht van God te voelen en stilte en rust te ervaren. Voordat ik aan dit programma begon had ik nooit kunnen denken dat ik hier zo veel voldoening uit zou halen.

De ervaring die ik heb gehad in de voorgaande Stappen moet ik doorgeven aan andere verslaafden. Wanneer ik dat doe blijf ik zelf dagelijks bezig met het mooie van het programma. Bovendien zet ik mijn egoïsme aan de kant door belangeloos iets voor een ander te doen. Wat mijn sponsees zich niet realiseren, is dat zij mij per definitie meer helpen dan ik hun. Dit is wederom een ervaring die ik nooit zou willen missen.
Naast het werken met sponsees, is het doen van service voor mij ook een zeer belangrijke schakel in mijn herstel. Er valt genoeg te doen op de meetings, voor het district en voor CA Holland. Ik doe het graag. Ik zie het als een plicht, maar ik blijf zodoende ook betrokken bij het programma dat mijn leven veranderd heeft, ontmoet leuke nieuwe mensen en beleef er simpelweg veel plezier aan. Bovendien geeft het me het gevoel dat ik iets terugdoe voor de mensen die mij zo geholpen hebben. En ten slotte: elke keer wanneer ik service doe, ben ik niet aan het gebruiken. Ik zet mijn ego aan de kant en help anderen.

Mijn leven nu

Een leven zonder alcohol en cocaïne is dus nog maar het begin. Een leven waarin ik probeer te leven zoals ik denk dat God dat wil is een leven zonder leugens, zonder manipulatie en zonder angst. Ik kom elke dag op tijd op mijn werk en heb me sinds mijn cleandatum zelfs niet één keer ziekgemeld. Mijn schulden zijn opgelost. Mijn vrienden en familie zijn me gaan vertrouwen en waarderen en de band met de mensen om wie ik geef ik alleen maar hechter geworden. Omdat mijn strijd met alcohol en cocaïne is opgehouden heb ik tijd en energie om andere belangrijke zaken (want welke volwassen man heeft nou niet zo z’n moeilijkheden?) in mijn leven succesvol aan te pakken. De Twaalf Stappen maken dit mogelijk. Ik ben gelukkig.

Is er dan helemaal geen plaats meer voor Rock n’ Roll in mijn leven? Natuurlijk wel. Diep in mijn hart leef ik nog steeds Rock n’ Roll. Het verschil is dat ik vrij ben, mijn eigen verstandige keuzes kan maken en niet meer geleid wordt door de poppenspelers die alcohol en cocaïne voor mij waren. Ik hoef nooit meer drugs te gebruiken. Nooit meer. Ik ben vrij.