Ik ben op mijn 16e in aanraking gekomen met de twee eerste soorten drugs: namelijk alcohol en wiet.

Ik was een onzeker meisje die graag wilde dat anderen haar aardig vonden en daar deed ik een heleboel voor om dat voor elkaar te krijgen. Ik kijk met veel vreugde en plezier terug naar mijn verleden, maar ook wel met grote kanttekeningen. Mijn ouders waren erg verschillend in opvoeding: Mijn moeder wilde overal over praten en daar kon ik alles bij kwijt. Mijn vader daarentegen was erg streng en probeerde mij (weet ik nu) tot het beste te drijven. Hij probeerde mij te stimuleren om het vooral goed te doen door mij, op zijn eigenaardige manier, uit te dagen. Wanneer ik iets had gedaan wat niet kon, kreeg ik daarvoor een preek, gevolgd door 3 dagen de ‘silent treatment’. Hij negeerde mij dan. Ik probeerde toen der tijd al mij in allerlei bochten te wringen om toch zijn bevestiging te krijgen of zijn goedkeuring.. te vergeefs..

Wanneer ik met mindere cijfers (lees een 6 of 7) thuis kwam, was meteen de reactie waarom dit geen betere cijfer was en of ik wel voldoende had geleerd. Hierdoor ontstond wel het gevoel dat ik het nooit goed kon doen en neigde ik al flink naar perfectionisme. Toen ik dus in aanraking kwam met alcohol en wiet, merkte ik dat dit me al een bepaalde ontspanning en stressverlaging gaf.

Mijn vriendengroep deden dit op dagelijkse basis, zij waren wat ouder en hadden allemaal een baan. Ik was de enige die nog op de middelbare school zat en doordat ik graag met mijn vrienden willen ‘hangen’ had ik niet door dat onze levensstijlen niet matchte. Het duurde dan ook niet lang voordat dit effect begon te hebben op mijn resultaten. Mijn ouders begonnen ook wat door te krijgen en hebben een paar keer wiet gevonden en hadden mijn computer gekraakt waardoor ze alle chats konden lezen (waar ik natuurlijk hele stoere verhalen vertelde over mijn gebruik thuis).

Toen ik 18 was deed ik examen VWO en was ik helaas gezakt. Ik heb toen het laatste jaar opnieuw gedaan, maar veranderde niets aan mijn levensstijl. Dit resulteerde dan ook in weer gezakt te zijn. Ik moest toen naar de VAVO en voor mij was dit walhalla. Ik hoefde alleen maar de vakken te doen waar ik op gezakt was, dit waren er 4. Ik hoefde dus bijna nooit op school te zijn en dit gaf mij de ruimte om meer te feesten en mijn gebruik werd hierdoor meer.

Op mijn negentiende besloot ik dan ook dat ik wel op mezelf wilde gaan wonen en vond een antikraak woning waar ik vrij snel terecht kon. Ik heb uiteindelijk mijn examen gehaald en had mij aangemeld voor een studie HBO.

Even had ik een helder moment dat ik dit wel serieus moest gaan aanpakken. Dit was wel anders dan de middelbare school. Waar het niet, dat mijn ouders halverwege het schooljaar hadden besloten uit elkaar te gaan. Dit verscheurde ons gezin op een verschrikkelijke manier en er ontstonden ruzies en verwijten gooien naar elkaar. Op het moment dat ik tentamenweek had klapte ik in elkaar en zat ik met paniekaanvallen thuis. Mijn oplossing was vooral nog meer te blowen, want dit verzachtte de pijn en verdriet. Ik ging veel stappen, veel drinken en veel blowen. School interesseerde me steeds minder en mijn focus lag vooral ergens anders (verdoven).

Ik kreeg een bijbaan in de plaatselijke kroeg en leerde daar mijn ex kennen. Ik had me op het gebied van mannen flink misdragen (vooral met doel om bevestiging te krijgen dat ik wel ok was) en toen hij mij aandacht gaf, wilde ik dat niet meer loslaten, ook al voelde ik van binnen dat ik eigenlijk niet met hem samen wilde zijn. Ik voelde simpelweg de aantrekking niet. Maar hij paste in mijn ‘perfecte’ plaatje dus bleef ik er mee doorgaan.

Ik ging experimenteren met XTC en als ik nu terugkijk, liep dat al snel uit de hand. Van het een keer geprobeerd te hebben en het nooit meer willen doen, tot het aan 2 keer in elk weekend te doen, ik wilde niet meer stoppen. Ik ging vrij snel samenwonen met mijn ex en ik wist dat hij wel eens coke gebruikte. Zijn vriendengroep was groot en ik werd al snel hartelijk ontvangen door zijn vrienden en kon het vooral erg goed vinden met de mannen. Ik kon goed het tempo aanhouden van het drinken en dat vonden ze maar al te prachtig. Toen op een avond zijn beste vriend langs kwam en zij die avond coke zouden gebruiken, wilde ik daar niet nuchter bij zitten dus wilde ik wat XTC regelen. Dit kreeg ik niet voor elkaar, waardoor zijn vriend voorstelde om een lijntje coke te proberen. Ik kan mij die avond nog heel goed herinneren omdat het voor mij voelde alsof alles ineens heel duidelijk werd. Het voelde als het puzzelstukje wat ik altijd had gemist, het maakte mij compleet! Ik was niet meer onzeker, ik kon alles aan en durfde alles en iedereen aan te spreken.

Ik had ondertussen een goede baan in een restaurant waar ik de optie had gekregen om als manager aan de slag te gaan, maar dan moest ik mij wel bewijzen. Dit vond ik maar al te prachtig, maar verantwoordelijkheid dragen en tegelijk coke gebruiken is gedoemd om te mislukken. Ik merkte al snel dat mijn gebruik meer werd, steeds vaker, tot het elk weekend werd. De weekenden werden steeds langer, waar ik uiteindelijk eindigde op 5 dagen achtereenvolgend gebruiken en 2 dagen fysiek nodig had om bij te komen. Ik gebruikte ongeveer 3 gram per dag. Had allerlei manieren gevonden om dit te bekostigen want ja, het is een dure hobby. Ik had meerdere creditcards aangevraagd, leningen afgesloten, de rekening van mijn ex meerdere malen geplunderd en betaalde mijn rekeningen niet meer. Ik heb in mijn eigen overtuiging lang geleefd dat niemand doorhad wat er gebeurde. Steeds meer had ik nodig om hetzelfde effect te krijgen en het doel van gebruiken werd steeds duisterder. Ik deed het niet meer alleen voor het effect. Ik had het nodig om te kunnen verdragen, nee eigenlijk verdringen, wat ik allemaal deed om maar aan drugs te komen. Hoe zielig mijn leven eigenlijk was geworden, hoe ik alles op mijn werk verpeste door vaak te laat te komen en te gebruiken tijdens werk en hoe ik alleen urenlang in de auto zat te gebruiken, omdat ik niet naar huis wilde.

Het breekpunt was toen mijn ex er uiteindelijk genoeg van had en mij uit huis gooide. Hij heeft mijn familie op de hoogte gebracht en iedereen wist wat de situatie was. Dit wisten ze eigenlijk al lang maar nu was de kogel door de kerk.

Ik heb die avond pas echt voor mezelf durven toegeven dat ik verslaafd ben, dat ik echt niet meer kon stoppen en mijn leven vergooide. Na het laatste beetje coke opgemaakt te hebben, durfde ik pas te bellen naar mijn familie en ook hulp te durven vragen.

Het is toen in een sneltrein gegaan. Ik had me aangemeld bij de eerste beste kliniek die ik op het internet tegen kwam en mocht daar op intake komen. Een week later ging ik op de dag van mijn 25e verjaardag de kliniek in.

Ik heb dit als een fijne tijd ervaren omdat ik er echt voor open stond om mijn leven anders in te richten. Ik wilde niet meer in die duisternis leven en was bereid alles te doen om dit te kunnen voorkomen. We kregen veel therapie en kregen een kennismaking met de twaalf stappen. Na eerst een meeting te hebben gevolgd van een ander fellowship, vroeg ik mij af of dit ook voor cocaïne bestond. We zijn diezelfde week naar mijn eerste CA meeting geweest en wat een ervaring was dit! Elk format wat werd voorgelezen kon ik mij in herkennen en had ik voor het eerst ervoer ik dat er mensen waren die hetzelfde waren, maar ook die hetzelfde deden wanneer zij gebruikten.

Er werd mij verteld om eens te luisteren naar wat er werd gedeeld op deze meetings en wellicht kon ik er eens wat van opsteken. Ik heb de suggesties opgevolgd van het programma door een sponsor te zoeken, veel meetings te bezoeken en een nieuw sociaal netwerk op te bouwen met fellows. Ik vond het prachtig! In het begin ging ik wel naar 7 meetings in de week, vooral omdat ik verder geen invulling van mijn dagen had. De relatie was over, was mijn baan kwijtgeraakt en ik was na de kliniek bij mijn moeder ingetrokken. Wel bleef ik altijd moeite houden met het hele abstinentie naleven. Dat cocaïne voor mij niet meer mogelijk was, was heel duidelijk voor mij, dat had ik al goed bewezen voor mezelf. Maar alcohol was voor mij anders, daar had ik geen problemen mee. Het duurde dan ook niet lang voordat ik toch weer ging drinken. Wel bleef ik de meetings bezoeken en werkte ik met mijn sponsor aan de stappen.

Wanneer ik naar meetings ging was de afweging voor mij om actief mee te doen simpel of ik in de afgelopen 24 uur had gedronken of niet. Toen ik voor het eerst bij mijn sponsor kwam om stap 1 te bespreken, kwam het onderwerp abstinentie naar voren en heb ik daar uitgebreid uitgelegd waarom ik wel alcohol kon drinken. Uiteindelijk heeft ze mij niet uitgelegd waarom ik niet kon drinken, maar waarom zij niet kon drinken. Dit raakte mij wel omdat ze mij niet probeerde te overtuigen of veroordeelde, maar puur haar ervaring deelde. Ze vroeg mij of ik bereid was om het eens voor 24 uur te proberen, gewoon eens om te ervaren of dit mogelijk is voor mij. Ik heb toen het commitment gemaakt om het te proberen, dit was op 23 mei 2012 en sindsdien heb ik gelukkig niets meer gebruikt.

Maar in de afgelopen jaren dat ik mij beweeg in herstel is het niet altijd gemakkelijk geweest. Door aan de stappen te werken met een sponsor heb ik inzicht gekregen hoe ik als persoon in elkaar zit. Hoe ik kan reageren vanuit goede maar ook slechte eigenschappen, maar ook hoe ik meer bedachtzaam om kan gaan in situaties. Wanneer er op de meetings gezegd wordt dat we leren om de 12 stappen toe te passen in het dagelijks leven, begreep ik nooit wat er mee bedoeld werd. Maar gaandeweg ben ik dit wel gaan begrijpen, door het ongemerkt te doen. Ik probeer eerst na te denken voor ik iets doe, ik check met mensen om mij heen wanneer ik iets wil doen of beslissen, want impulsiviteit is nog steeds mijn grootste valkuil. Bij confrontaties en discussies probeer ik uit de situaties te stappen of op een ‘gezonde manier’ te reageren. Wanneer dit niet gelukt is, kan ik er nu ook op terug kijken. Ik heb geleerd dat ik overal wel een aandeel in heb en dat ik daar op terug mag komen, zonder daar iets voor terug te verwachten. Ik hoef niet altijd meer gelijk te hebben of dat het allemaal om mij draait.

Er zijn situaties geweest in mijn herstel waarin ik gemakkelijk had kunnen gebruiken, maar door wat ik heb geleerd heb, dit niet heb gedaan. Het is het herkennen van de ‘rode vlaggen’, wat kan leiden tot een terugval wanneer ik die negeer. Het begint vaak met overweldigd worden door (met name negatieve) emoties. Wanneer ik deze niet uitspreek loop ik over en komt de volgende rode vlag, het niet willen voelen. Als ik dit niet serieus neem, kom ik uiteindelijk in de gevarenzone waarin ik de snelle oplossing weet, wat gebruiken is. Ook al lost het niets op en maakt het alles alleen maar erger, toch maakt mijn hoofd ervan dat gebruiken toch de oplossing is.

Gelukkig heb ik zo veel tools geleerd om niet op dit punt uit te komen. Het belangrijkste is dat ik deel wat er in mij omgaat. Ik heb al meerdere keren bewezen dat ik het niet alleen kan en ik heb inzichten van anderen nodig om gezonde beslissingen te kunnen nemen. Ik mag dus anderen betrekken in wat er in mij om gaat, hoe klein of groot ook. Ik heb ondertussen een netwerk van fellows en niet-verslaafden om mij heen die echte vrienden zijn geworden waar ik op mag bouwen. Ik heb geleerd dat perfect niet haalbaar is en dat ik fouten mag maken. Dat ik om hulp mag vragen wanneer ik er niet uit kom en dat dit geen falen is.

Dat het niet zo belangrijk is wat anderen van mij vinden, maar dat het belangrijkste is wat ik van mezelf vind. Ik kan nu zeggen dat ik mezelf ok vind zoals ik ben.

Ik heb geleerd van mijn sponsor dat service doen herstel onderhoud. De eerste maanden werd ik meteen aangestuurd op service doen en dit heb ik (bijna) nooit losgelaten. In de 8 jaar dat ik nu mee loop, heb ik 3 maanden geen service gedaan. Dit was een maand voor mijn bevalling en 2 maanden erna. Ik heb mij altijd ingezet voor CA en de potentiële nieuwe leden, omdat het mij zoveel heeft teruggegeven. Ik wil anderen laten zien wat je kan doen met wat er wordt verteld op de meetings, hoe je dit kan toepassen om wat te maken van het leven. Dit wil niet zeggen dat ik nu nooit meer slechte dagen heb, alleen maar gelukkig ben en als een heilige rondloop. Maar dit houd wel in dat ik kan dragen wat het leven brengt, dat ik geluks momenten ervaar en dat de slechte dagen er ook mogen zijn. Het maakt niet uit wat er gebeurt in mijn leven, ik hoef niet meer te gebruiken. Het komt niet eens in mij op! En dat geeft mij zo’n een bevrijding! Jarenlang zat ik gevangen in verslaving en wist ik niet hoe ik hier uit moest komen, nu help ik anderen uit die hel te komen. Ik werk met meiden die van hun verslaving af willen komen door ze door de twaalf stappen van CA te helpen, ik bezoek nog regelmatig meetings en ik heb, zoals eerder genoemd, nauw contact met mijn gezonde contacten zoals mijn sponsor, fellows, familie en vrienden.

Zonder CA was dit mij niet gelukt. Probeer het eens een tijdje, er is echt een andere manier van leven mogelijk! Als dit niet werkt, kunnen we altijd nog terug naar die hel.